Hoi Nienke.
Ik ben als vrijwilliger nog verbonden met de organisatie waar ik tot 2 jaar gelden werkte, een woonzorgcentrum met aanleunwoning waar thuiszorg geleverd wordt, ELV, intramurale zorg en kleinschalig wonen voor pg. De aanleunwoningen zijn senioren appartementen voor 55-plussers, koop en huur, sociale huur en vrije sector. Je hoeft dus niet zorgbehoevend te zijn als je op het terrein wil komen wonen.
In die organisatie hadden we de laatste jaren al ingezet op kleinschalige huiskamers op elke etage met een huiskamer medewerker, die helpen vooral op de piekmomenten. Ze helpen de bewoners met de maaltijden en ze betrekken hen bij kleine klusjes, helpen met tafeldekken enzo. De huiskamer ondersteuners blijven na de avondmaaltijd nog een uurtje extra om een spelletje te doen, een praatje te maken enz. Zo hebben de bewoners aandacht, gezelligheid en nabijheid.
Daarnaast is er elke dag wel wat leuks te doen in en om het huis, er zijn heel wat betrokken vrijwilligers en mantelzorgers die hier een heel groot aandeel in hebben.
En de mix van ouderen met en zonder zorgvraag is ook leuk, dat merk je bijvoorbeeld in het restaurant, het zit daar gezellig door elkaar, ons kent ons. Dat sluit ook aan bij de missie en visie van de organisatie en is, vind ik heel waardevol voor nu maar ook zeker om vast te houden naar de toekomst.
Dat werkt fijn voor de verzorging, die kan daardoor goed de tijd nemen bij de verzorging, zij hebben het door personeelskrapte en verzuim vaak erg druk maar door alle ondersteuning kan je kwaliteit (vaak wel maar helaas niet structureel) blijven waarborgen.
Nu sinds corona worden wij als vrijwilligers samen met de mantelzorgers gevraagd voor extra ondersteuning die wij evt kunnen bieden, dat kan heel divers zijn. Helaas is dit wel afhankelijk van de besmettingsaantallen van de bewoners, want bij oplopende besmetting gaat een afdeling in quarantaines en dan zijn er strakke regels over bezoek enz.
Succes bij jullie!
Groeten. Sandra

Dag Nienke,
Bij Sensire zijn we bezig familie bij zorg en welzijn te betrekken. Belangrijk daarbij is, dat iedereen in de zorgdriehoek denkt en handelt vanuit de bewoner, dat naasten zich welkom voelen en vrij voelen om met bewoners datgene te doen, wat voor zowel de bewoner, de zorg als de naaste waardevol is. Dat is best een uitdaging, maar juist door de kracht van iedereen rondom de bewoner te benoemen hopen we, dat de uitdaging opgepakt wordt. Gelukkig worden we hierbij begeleid door een projectleider, die heel positief het belang van deze aanpak voor het voetlicht brengt bij professionals, in samenwerking met de locatieraad (cliëntenraad).

door inzet van studenten, zij hebben veelal een bijbaan in de horeca, nu de horeca deels gesloten is kunnen de studenten ingezet worden.
maaltijden laten klaar maken door een kok die niet kan werken in de horeca, zorg personeel heeft hierdoor handen vrij voor zorg

Hoi Nienke,
Ik denk dat je hier arbeidsmarkt krapte niet als het probleem gedefinieerd moet worden. Het perspectief is namelijk niet dat dit de komende jaren wordt opgelost. Het vraagt om een nieuwe aanpak waarbij we de zorgvraag moeten herdefiniëren. De waarde van zorg en het goede leven moet daarin centraal staan. Onlangs heb ik Martin Appelo horen pleiten voor de terugkeer van de dood in de gezondheidszorg. Als we het over waarde van zorg hebben is juist zijn punt een zwaar en interessant punt om het debat over te voeren.
Uiteindelijk is volgens mij de vraag hoe we vanuit 1. de zorgvraag en 2. beschikbare middelen de zorg gaan organiseren. 1&2 staan redelijk vast. Onze grip zit bij het organiseren van zorg. Dat brengt ons tot ethische dilemma's die waar we alleen uit kunnen komen als we de cliënt in dit gesprek betrekken. Daarnaast vraagt dit om creativiteit en innovatie.